Tam bugün, 6 Ocak 2015, Salı'yı Çarşamba'ya bağlayan gece, saat 21:00'de aldığım bir telefonla irkildim, aynı zamanda da üstad Necip Fazıl'ın dediği gibi....

" Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum,
Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum."

Hayatın ne kadar boş olduğunu, donup kaldığım, dilimin lâl olduğu ki, ölümün gerçek olduğu da kafamda adeta film şeridi gibi, hayatım gözlerimin önünden geçiyordu..

Evet, bu sefer hayatın gayesini tam anlamıştım, hem de ; "Ayn-el yakin, İlme-el Yakin ve Hakk-al yakin görmüş ve anlamış oluyordum..

" Anladım işi; San’at ALLAH’ı aramakmış,

Marifet bu, gerisi yalnız çelik çomakmış."

Artık o büyük randevunun ne zaman vuku bulacağını bekleyerek, hedefe kilitlenmekmiş gerçek olan...

"Büyük Randevu, bilsem nerede saat kaçta,

Tabutumun tahtası bilsem hangi ağaçta.

Hasis sarraf, kendine bir başka kese diktir,

Artık boş odalarda ölümü bekliyorum"

Gözlerimin önünde insanın en sevdiği varlık biricik "Anası" toprağa konurken, hissedilenleri anlatmakta o kadar zordur.

Bizler, bazen ruhumuzda öyle şeyler duyarız ki, bunları ifadeye kat'iyen güç yetiremeyiz; yetiremeyiz de böyle durumlarda çok defa Âkif'in dediği gibi:

"Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyleyemem;

Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!"

der ve çaresizlikle inleriz.

İşte, sene-i deveriyesin de yokluğunu çok daha ağır hissettiğimiz biricik Annemi Rahmetle Anıyorum... Her gün arkasından eksik etmediğimiz Kur'an-ı Kerim-i, sene-i deveriyesinde de Kur'an Okuyarak Yad edeceğiz inşaallah. 

Bizleri seven dostlarımızdan da, annemin ruhuna bir fatiha ve üç  ihlas okumalarını istirham ediyoruz.

Not:Bu günden itibaren bir hafta, sürekli Kur'an okuyarak ilk İstanbul da başlayarak dualarımızı göndereceğiz inşaallah. Ayrıca, Hacı Ayşe Filiz'i tanıyanları ve komşuları, onun için ne dediler görüş ve düşüncelerini yayınlamaya da devam edeceğiz...